Fast Fashion – czy wiesz kto i w jakich warunkach szyje Twoją odzież? (cz. 2)

W poprzednim wpisie pisałam o warunkach bezpieczeństwa w fabrykach w których powstaje odzież dla sieciówek – wpis możesz znaleźć TUTAJ.

Niestety, nieodpowiednie standardy bezpieczeństwa nie są jedynym problemem w sweatshopach. Na porządku dziennym łamane są tam bowiem prawa pracowników, a nawet podstawowe prawa człowieka. Jako przykład można podać wietnamską fabrykę Hansae Vietnam Co zatrudniającą aż 8500 pracowników, produkującą odzież dla wielu międzynarodowych marek. Raport sporządzony w 2016 roku przez Worker Rights Consortium wykazał, że management tejże fabryki regularnie dopuszczał się wielu poważnych naruszeń takich jak słowne nękanie i znęcanie się nad pracownikami, wymuszanie nadgodzin, odmawianie prawa do urlopu chorobowego (nie wspominając nawet o wypłaceniu zasiłku chorobowego) czy ograniczanie możliwości w korzystaniu z toalet przez pracowników.

fot. 'Sweatshop project’ by Marissa Orton

Ponadto, znaczna większość pracowników branży odzieżowej w krajach rozwijających się nie otrzymuje tzw. living wage (pol. godziwa płaca), która pozwalałaby na zaspokojenie minimalnych potrzeb egzystencjalnych i socjalnych związanych z kupnem żywności, odzieży i obuwia, wynajęciem mieszkania, opłaceniu edukacji, transportu czy ochrony zdrowia. Raport przygotowany przez Clean Clothes Campain w 2019 roku jasno wykazał, że żaden z ponad 30 skontrolowanych największych koncernów odzieżowych (do których należy łącznie ponad 100 marek, m.in. H&M, Zara, Calvin Klein, Tommy Hilfiger, Under Armour, Asos, Boohoo) nie płaci pracownikom w krajach rozwijających się godziwej płacy. Jednocześnie faktem jest, że pensje pracowników fabryk stale wzrastają, np. jeszcze w 1996 roku wietnamskie fabryki produkujące dla Nike płaciły szwaczkom zaledwie 20 centów za godzinę pracy, podczas gdy stawka w 2016 roku wynosiła już 60-90 centów). Jednakże koszty życia w wielu krajach wzrastają szybciej niż płace, co oznacza, że poziom życia niektórych pracowników uległ pogorszeniu pomimo otrzymywania wyższego wynagrodzenia. Dodatkowo, stale rosnące koszty siły roboczej sprawiają, że firmy coraz częściej decydują się na przeniesienie produkcji z krajów azjatyckich do Afryki, co skutkuje wzrostem bezrobocia wśród pracowników fabryk w Azji. Natomiast jak wynika z raportu opracowanego przez Center for Business and Human Rights Uniwersytetu Nowojorskiego, pracownicy szwalni w Etiopii mogą liczyć na wynagrodzenie rzędu 26 dolarów na miesiąc (sic!). Taka suma nie jest w stanie pokryć nawet kosztów godziwego zakwaterowania, ponieważ cena wynajmu pokoju w okolicy nowo wybudowanych fabryk wzrosła z ok. 13 do 50 dolarów miesięcznie.

fot. Bui Hoang Lien/ Unsplash 

Trzeba mieć jednak na uwadze, że dla wielu mieszkańców krajów rozwijających się, którzy są niewykwalifikowani i nieposiadający edukacji, praca w fabryce odzieżowej jest najlepszą opcją z możliwych. Alternatywą nierzadko pozostaje jedynie praca w rolnictwie lub dorywcza praca w szarej strefie. Na przykład w Hondurasie przeciętny pracownik szwalni zarabia 13 dolarów na dzień, co stanowi dobrą płacę biorąc pod uwagę fakt, że 44 procent społeczeństwa musi przeżyć za mniej niż 2 dolary dziennie. Ponadto według licznych badań, sweatshopy będące w łańcuchu dostaw międzynarodowych koncernów odzieżowych często płacą swoim pracownikom więcej niż szwalnie szyjące dla lokalnych marek. Czy jednak usprawiedliwia to sytuację, w której osoby pracujące nierzadko po kilkanaście godzin dziennie nie mają zapewnionego wynagrodzenia, które pozwoliłoby im na godziwe życie, podczas gdy koncerny odzieżowe zarabiają miliony? Mówiąc inaczej, czy korporacje mają jakikolwiek moralny obowiązek oferować pracownikom wynagrodzenie przewyższające pensję za jaką godzą się oni pracować (bądź powyżej płacy minimalnej, jeśli taka w danym kraju istnieje), podczas gdy ich własne rządy nie podejmują w tej kwestii żadnych działań? Idąc dalej tym tropem – czy korporacje mogą legalnie podejmować tego typu kroki, które nieuchronnie wiązałyby się z podniesieniem kosztów produkcji, a co za tym idzie, zmniejszonymi zyskami dla inwestorów? To, wbrew pozorom, nie są pytania, na które można uzyskać proste odpowiedzi, a raczej tematy wymagające dłuższej dyskusji, którą postaram się podjąć w kolejnych wpisach na blogu.

 


Źródła:

  • ‘Gender Based Violence in the GAP Garment Supply Chain. Workers Voices From the Global Supply Chain: A Report to the ILO 2018’, May 2018.
  • ‘LPP produkował odzież w zawalonej fabryce w Bangladeszu’, Forbes, 29.06.2017.
  • ‘Nike workers don’t earn 20 cents an hour or work 80 hours a week’, Africa Check, 14.08.2019.
  • ‘Sweatshops Aren’t Going to Last Forever’ An Interview with Ashok Kumar, Jacobin Magazine (A Kumar jest autorem książki Monopsony Capitalism. Power and Production in the Twilight of the Sweatshop Age wydanej w 2020 roku).
  • Accord on Fire and Building Safety in Bangladesh.
  • Asia Floor Wage Alliance, ‘Public Statement on Deaths of Garment Workers in Nandan Denim factory, Gujarat, India’ 14.02.2020.
  • B Powell and D Skarbek, ‘Sweatshops and third world living standards: Are the jobs worth the sweat?’ (2007) Journal of Labour Research 27(2), 263 za Overseas Sweatshop Abuses, Their Impact on U.S. Workers, and the Need for Anti-sweatshop Legislation: Hearing Before the Subcommittee on Interstate Commerce, Trade, and Tourism of the Committee on Commerce, Science, and Transportation, United States Senate, 110th Congress, First Session, 14.02.2007.
  • Clean Clothes Campaign, ‘Major brands are failing on living wage commitments’, 14.06.2019.
  • Clean Clothes Campaign, 2014 Asia Wage Report.
  • Clean Clothes Campaign, Rana Plaza.
  • Clean Clothes Campain, ‘Fig Leaf for Fashion. How social auditing protects brands and fails workers’ Report 2019.
  • H Kabir, M Maple, MS Islam and K Usher, ‘The Current Health and Wellbeing of the Survivors of the Rana Plaza Building Collapse in Bangladesh: A Qualitative Study’, (2019) International Journal of Environmental Research and Public Health 16(13), 2342.
  • H&M Group, Working Conditions.
  • Human Rights Watch, ‘Soon there won’t be much to hide. Transparency in the Apparel Industry’, 15.12.2017.
  • International Labour Organisation, ‘The Rana Plaza Accident and its aftermath’. 
  • K Schultz and S Yasir, ‘There Were No Safety Features’: Outrage Follows New Delhi Fire, The New York Times, 09.12.2019.
  • M Posner, ‘How to Move Bangladesh Factory Safety Forward’, Forbes, 11.02.2020.
  • PM Barrett and D Bauman Pauly, ‘Made in Ethiopia: Challenges in the Garment Industry’s New Frontier’, NYU Stern Center for Business and Human Rights, May 2019.
  • R Chehabeddine, Garment Industry: Modern Day Slavery?, Journalists for Human Rights at McGill University Student Chapter, 08.04.2020.
  • S Frost, ‘Fires in the Fashion Industry Supply Chain’, 07.04.2020.

 

You may also like

4 komentarze

Leave a comment